بر اساس آموزه های وحیانی قرآن، الفاظ قرآنی همانند لوله کشی است که در آن آب معرفت الهی در جریان است. اگر چه لوله کشی تغییر نمی کند و الفاظ آن نسخ و تبدیل نمی یابد، ولی هر روز معارف جدیدی از طریق این شبکه لوله های الفاظ انتقال می یابد.

در سخنان امامان معصوم(ع) برای تبیین این معنا روایتی بسیار گویا است. از فضیل بن یسار نقل شده که گفت از امام باقر (ع) درباره آن روایت پرسیدم که می‌گوید: «ما من القرآن آیه الاّ و لها ظهر و بطن» فقال: ظهره تنزیله و بطنه تأویله، منه ما قد مضی و منه مالم یکن یجری کما یجری الشّمس، کما جاء تأویل شیء منه یکون علی الاموات کمایکون علی الاحیاء ؛ هیچ آیه‌ای در قرآن نیست مگر این که ظهر و بطن دارد. حضرت فرمود: ظهر آن همان تنزیل آن و بطن آن تأویل آن است. برخی از آیات درباره اموری است که گذشته است و برخی درباره چیزهایی است که هنوز وقت آن فرا نرسیده است، مانند جریان خورشید در بستر حرکتش، این حقایق هم جریان دارد، همان‌طور که برخی از این بطون (که گاه تأویل آنها فرا می‌رسد) درباره مردگان است، همان گونه تأویل برخی دیگر درباره زندگان است ...»( صفارقمی، محمدبن حسن، بصائر الدّرجات الکبری، تصحیح میرزامحسن کوچه باغی، تهران، مؤسسه الاعلمی ، ص 216.)

از آن جایی که قرآن هر ساله در شب قدر از سوی خداوند با مقدراتی جدید از تاویل و بطون همراه می شود و این بطون و تاویلات را امام زمان(عج) به عنوان خلیفه الهی از مقام «لدن لعلی حکیم»(زخرف، آیه 4) می گیرد و به دست فرشتگان از جمله جبرئیل به مردمان منتقل می کند، باید هر ساله تفسیری جدید از این قرآن ارایه شود.